Φίλες καί φίλοι, συγγραφεῖς/συνομιλητές στο διαδίκτυο, ἄς μήν χρησιμοποιοῦμε τὰ ἀπωθητικά greeklish, για νά ἐκφράζουμε τίς ἀπόψεις μας. Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε πατώντας τόν συνδυασμό πλήκτρων "alt-shift" ἐναλλασσόμαστε ὡραιότατα ἀνάμεσα στό λατινικό καί τό ἑλληνικό ἀλφάβητο. Τό νά γράφει κάποιος χρησιμοποιώντας τήν ἑλληνική ἀλφάβητο δέν εἶναι θέμα παραξενιᾶς ἤ ἐλιτισμοῦ. Ἀντίθετα,θά ἔλεγα ὅτι εἶναι ζήτημα χαλαρωμένων ἀντανακλαστικῶν,τό νά μήν τόν ἐνοχλεῖ ἡ κακοποίηση πού ὑφίσταται ἡ γλῶσσα μας, ἀφοῦ μέσα ἀπό τά greeklish χάνει κάποιος ἐντελῶς τήν ἐπαφή μέ τις ρίζες, ἄρα καί τήν οὐσία τῶν λέξεων τῆς ἑλληνικῆς. Τώρα πού ἡ κυβέρνηση ξεπουλάει κάθε τί ἐθνικό, ἄς μήν τήν βοηθᾶμε ἀπό ἐπιπολαιότητα καί κακῶς ἐννοούμενη εὐκολία στό ἔργο της.
Υ.Γ: Ἡ βίαιη καί χωρίς καμμία ἐπιστημονική τεκμηρίωση κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ τρόπου γραφῆς τῆς ἑλληνικῆς ἀποτελεῖ μιάν ἀκόμα σκοτεινή καί πονεμένη ἱστορία...

Σάββατο 2 Απριλίου 2016

"ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ" - σκην. ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΛΕΟΝ ΝΤΕ ΑΡΑΝΟΑ (2015) ("A PERFECT DAY" - dir. FERNANDO LEON DE ARANOA)

Χορός τῆς βροχῆς...
Τό συγκεκριμένο κριτικό σχόλιο χει δημοσιευθε καί στό 2ο φῦλλο τς φημερίδας Έξοδος 133  (01/04/2016)
 
Τό πανάξια βραβευμένο σενάριο (βραβεο GOYA διασκευασμένου σεναρίου) τῆς ἱσπανικῆς αὐτῆς ταινίας βασίστηκε στή νουβέλλα «Dejarse llover» («῎Ας βρέξει») τῆς ἐπί πέντε χρόνια προέδρου τῶν «Γιατρῶν Χωρίς Σύνορα» τῆς Ἱσπανίας, Paula Farias. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ καταγωγή τοῦ σεναρίου, ἡ βασισμένη σέ προσωπικά βιώματα καὶ ἐμπειρία τῆς πραγματικότητας (ὄχι μόνο σκληρῆς, τραυματικῆς ἤ μικρόψυχης, ἀλλά τὸ διο συχνά ἀστείας ἤ γενναιόδωρης) ἀπό ἐμπόλεμες περιοχές, ὅπου ἀναλαμβάνουν ἀνθρωπιστική δράση ἐκτός ἀπό ἐπίσημα θεσμικά ὄργανα, ὅπως ὁ  Ο.Η.Ε. καί τυχοδιωκτικές (μὲ τήν καλή ἔννοια) προσωπικότητες πού συμμετέχουν στὶς διάφορες πολυεθνικοῦ χαρακτῆρα Μ.Κ.Ο., κάνει τή διαφορά  ἀπό κάθε ἄλλη παρόμοιου προβληματισμοῦ - ὅσο καλοπροαίρετου κι ἄν εἶναι- ἀλλά «ἀμερικάνικου τύπου» ταινία,  τῆς ὁποίας ἡ ματιά εἶναι πάντα ἐξωτερική ·  αὐτή τοῦ «τρίτου» παρατηρητῆ πού  ζεῖ πέρα μακριά ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τὰ γεγονότα καὶ οἱ ἀντιλήψεις του γιὰ τὴν πραγματικότητα καθορίζονται καί μεταφέρουν διάφορα ἰδεολογήματα.  
Γι΄ αὐτό καὶ στὴν ταινία τοῦ Ἀρανόα, ἐνῶ οἱ  πρωταγωνιστές καὶ ἐμπλεκόμενοι στὴν ὁμάδα ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας κάπου στὴν περιοχή τῆς Βοσνίας κατά τὸν πρόσφατο διαμελισμό τῆς Γιουγκοσλαβίας θυμίζουν ἔντονα, ἐκ πρώτης ὄψεως,  οἱ μέν ἄντρες ἐξυπνάκηδες, ἀλαζόνες δυτικούς Σούπερμαν ἤ Μαγκάϊβερ ἕτοιμους πανεύκολα νά προσφέρουν τή λύση σὲ πρακτικά προβλήματα, οἱ δέ γυναῖκες ἀνεξάρτητες, μορφωμένες καί μέ ἄποψη δυτικές θηλυκές ὑπάρξεις εὐαίσθητες ἤ ἀρριβίστριες κατά περίσταση, πολύ γρήγορα,  κατά τήν ἐξέλιξη τῆς ταινίας,  ἡ ἐξουσία, ἡ σημασία καὶ ἡ ἀποτελεσματικότητα αὐτοῦ τοῦ ἀμερικανοποιημένου μοντέλου ἀνθρώπου καταρρέει  ἀπό τὴν γεμάτη εἰρωνεία ματιά τοῦ σκηνοθέτη προκειμένου ν’ ἀναδυθεί πίσω ἀπ’ αὐτό ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ὅποια ποιότητά του. 
Ἡ ἔλλειψη καί ἡ ἀναζήτηση ἑνός χρηστικοῦ ἀντικειμένου τόσο ἁπλοῦ καί καθημερινοῦ, ὅσο ἕνα κομμάτι σκοινί πού τό χρειάζεται, ὅμως, ὁπωσδήποτε ἡ ὁμάδα τῆς ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας  γιά νά καταφέρει ν’ ἀνασύρει ἕνα -πεταμένο ἐπίτηδες- πτῶμα  ἀπό ἕνα πηγάδι νερό, ὣστε οἱ χωριᾶτες τῆς ἐμπόλεμης περιοχῆς νὰ μὴν πιοῦν καὶ νοσήσουν, τά κουφάρια τῶν ἀγελάδων πού ἀνατιναγμένες ἀπό νάρκες κλείνουν τό ὁδικό δίκτυο, τό γεγονός τῆς κλοπῆς τῆς μπάλας τοῦ μικροῦ ἀγοριοῦ πού ὁδηγεῖ τήν πορεία τῆς ἀναζήτησης γιά τὸ πολυπόθητο κομμάτι σκοινί σὲ σκηνικά σκληρῶν εικόνων της καθημερινότητας του πολέμου, τὸ κόλπο τῆς χωριάτισσας μέ τίς ἀγελάδες πού προπορεύονται ὥστε νά τὴν «προειδοποιοῦν» γιά νάρκες, ὅλα αὐτά γίνονται ἀργά καὶ σταθερά ὁ βασικός πρωταγωνιστής τῆς ταινίας πού ξετυλίγει τὸ κουβάρι ὅλων τῶν ἀνθρώπινων σχέσεων καί προτεραιότητων, οἱ ὁποῖες δημιουργοῦνται ἁλυσιδωτά καὶ ἀφαιροῦν διαδοχικά καὶ ἐναλλάξ τὸ κῦρος καὶ τὴν σπουδαιότητα ἀπό ὁποιoδήποτε ἀνθρώπινο κατασκεύασμα ἐξουσίας: τόν Ο.Η.Ε, τὶς Μ.Κ.Ο, τούς ἀντιμαχόμενους στρατούς.  
Τέλος, τήν λύση στό βασικό πρόβλημα τοῦ μολυσμένου πηγαδιοῦ θά τήν δώσει ἐρήμην τῶν φιλόδοξων ἀνθρώπινων προσπαθειῶν, ἀλλά καὶ σὲ πεῖσμα ὅλων ἐκείνων πού ἐμπόδισαν τὴν ἀνάσυρση τοῦ πτώματος ἀπό τὸ πηγάδι,  ὡς «ἀπό μηχανῆς θεός»,  ἡ ξαφνική καὶ δυνατή βροχή ὑπενθυμίζοντας, ἔτσι, τὴν ρήση τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τῆς Κριμαίας: «Κάποιος Ἄλλος ἀδερφέ, κυβερνάει τό σύμπαν καί ὄχι οἱ μεγάλοι τοῦ κόσμου τούτου…»
Ρήσεις καί ντιρρήσεις:Δυσκολεύτηκα νά βρῶ κριτική πού νά συμφωνήσω μαζί της. ῾Ως ἐπί τό πλεῖστον ἡ ταινία κατηγορεῖται γιά τήν χαλαρή δομή της [«χαλαρή σύνθεση συμπαθητικών σεκάνς» στὸ ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, ἀπουσία ἱκανότητας «να δώσει στα πράγματα το βάρος που τους αναλογεί» στό ΣΙΝΕΜΑ, «μοιάζει σαν κύριο μέλημα της σκηνοθεσίας να ήταν να χρησιμοποιήσει ό,τι ανεκδοτολογικό υλικό υπήρχε σε αυτό, αδιαφορώντας για το αν αυτό βοηθάει στην εξέλιξη του όποιου σεναρίου» στό Filmboy].
Τό  στοιχεῖο τῆς χαλαρῆς δομῆς προσωπικά τό θεωρῶ ἐπίτευγμα τοῦ σκηνοθέτη, καθώς, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ στά διηγήματα τοῦ Παπαδιαμάντη, στό τελικό δραματικό γεγονός πού κορυφώνεται ἡ πλοκή (ἐδῶ, αὐτό εἶναι ἡ βροχή) συνειδητοποιοῦμε πῶς καμμία τυχαιότητα δέν χαρακτηρίζει τά φαινομενικά ἀσύνδετα ἐπιμέρους περιστατικά.