"ΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ" - σκην. ΑΛΕΞΕΪ ΠΟΠΟΓΚΡΕΜΠΣΚΙ (2010) ("KAK YA PROVYOL ETIM LETOM" / "HOW I ENDED THIS SUMMER" - dir. ALEKSEI POPOGREBSKY)

Ἐκεῖ πού ὁ Ἰντιάνα Τζόουνς θά ἔβρισκε τόν δάσκαλό του...

Ἡ ταινία «Πῶς τελείωσε αὐτὸ τό καλοκαίρι» εἶναι μιά πολύ ἐλκυστική περιπέτεια ψυχολογικῶν ἀποχρώσεων, ὡστόσο τό νά τῆς δώσεις ἕναν σαφῆ προσδιορισμό δέν εἶναι εὔκολο πράγμα, ἀφοῦ, μέχρι νά τελειώσει, ἔχεις προλάβει τουλάχιστον δύο φορές ν’ ἀλλάξεις γνώμη για τό εἶδος στό ὁποῖο ἀνήκει.

Ἡ στιβαρή σκηνοθεσία καί οἱ  ἀργοί τελετουργικοί ρυθμοί της ἀρχικά σέ προϊδεάζουν γιά κάτι πιό βαθύ, τελικά ὅμως τά ἀκραῖα ὅρια τῆς συμπεριφορᾶς τῶν δύο ἀντρῶν κατορθώνουν ν’ ἀγγίξουν ὁλοκληρωμένα μόνο τό ἐπίπεδο τῆς καθαρῆς περιπέτειας, ἀφήνοντας μετέωρη καί ἀνολοκλήρωτη τήν ὑπαρξιακή διάσταση τῆς διαφορετικότητας τῶν δύο χαρακτήρων, πού βρέθηκαν νά συνεργάζονται ἀπομονωμένοι σ’ ἕνα νησί τῆς ἀφιλόξενης φύσης τῆς Ἀρκτικῆς.  

Τό τραγικό συμβάν τῆς ξαφνικῆς ἀπώλειας τῆς οἰκογένειας του Σεργκέϊ, κατά τήν ἐξέλιξη της ἱστορίας, δέν ἐσωτερικεύεται ἀπό τούς ἥρωες -γεγονός πού συνιστᾶ καί  ἀδυναμία τῆς ταινίας καθώς ὁ θεατής νιώθει πώς  ὁ σκηνοθέτης ἐγκαταλείπει τό βαρυσήμαντο καί πολυσήμαντο αὐτό περιστατικό- ἁπλῶς χρησιμεύει ὡς ἡ ἀφορμή πού ὑποδαυλίζει τήν ἰσορροπία τῆς μεταξύ τους σχέσης καί ἀποτελεῖ τήν κινητήριο δύναμη τῶν ψυχολογικῶν ἀντιδράσεων, οἱ ὁποῖες θά πυροδοτήσουν τήν ἔναρξη τῆς περιπέτειας πού μέ τή σειρά της θ’ ἀναδείξει τόν πραγματικό πρωταγωνιστή τῆς ἱστορίας καί εὐνοούμενο τοῦ σκηνοθέτη, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἴδια τήν φύση τῆς Ἀρκτικῆς. 

Οἱ ιδιομορφίες τῆς φύσης τοῦ νησιοῦ τῆς Ἀρκτικῆς, μέ τήν συναίνεση τοῦ σκηνοθέτη, πρωταγωνιστοῦν σιωπηλά στήν ταινία καί ἐνορχηστρώνουν, μέ σιγουριά γιά τό τελικό σκόρ ὑπέρ τους,  τήν ψυχολογική σύγκρουση τῶν δύο ἀντρῶν στήν ὁποία τελικός νικητής θά στεφθεῖ ἐκεῖνος πού ἔχει ἐνσωματωθεῖ στούς ρυθμούς τους, ἐνῶ ὁ ἀνεπιθύμητος ἀντίπαλος/ἀντίζηλος θά ἐκδιωχθεῖ μέ αὐτογκόλ (ἐπιλέγοντας ἀπό ἐκδικητική ὅσο καί αὐτοκαταστροφική διάθεση νά μολυνθεῖ ἀπό ραδιενέργεια).

Τόν Σεργκέϊ, πού ἡ ἐμπειρία τόν ἔχει διδάξει τήν ἀνάγκη τῆς συμφιλίωσης μέ τούς ρυθμούς τῆς ζωῆς καί τῆς φύσης καί πού ὁ χαρακτήρας του ἔχει ἀφομοιώσει τά στοιχεῖα τῆς συμπεριφορᾶς τῆς φύσης, ὅπου διαβιώνει (ἀπρόσιτος, αὐστηρός, δυναμικός, ἀλλά την ἴδια στιγμή προστατευτικός καί γενναιόδωρος), ἡ ἴδια ἡ φύση μέσα στήν αὐτάρκεια καί τήν αὐταρέσκειά της θά τόν κρατήσει δίπλα της, ἐνῶ τόν ἐξυπνάκια καί θρασύδειλο ἀπέναντι στή ζωή καί τή φύση Πάβελ, θά τόν ἀχρηστεύσει καί μαζί μ’ αὐτόν κάθε νοοτροπία ἀμερικανόφερτου πολιτισμοῦ (βλ. τήν συνήθειά του νά περνάει τόν ἐλεύθερο χρόνο του με βιντεοπαιχνίδια).
Ρήσεις καί Ἀντιρρήσεις: Θεωρῶ πολύ ἐνδιαφέρουσα τήν κριτική τοῦ Δημήτρη Μπούρα στό φύλλο τῆς "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" καθώς καί τήν συνέντευξη τοῦ ἴδιου τοῦ σκηνοθέτη στό culturenow.gr