Φίλες καί φίλοι, συγγραφεῖς/συνομιλητές στο διαδίκτυο, ἄς μήν χρησιμοποιοῦμε τὰ ἀπωθητικά greeklish, για νά ἐκφράζουμε τίς ἀπόψεις μας. Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε πατώντας τόν συνδυασμό πλήκτρων "alt-shift" ἐναλλασσόμαστε ὡραιότατα ἀνάμεσα στό λατινικό καί τό ἑλληνικό ἀλφάβητο. Τό νά γράφει κάποιος χρησιμοποιώντας τήν ἑλληνική ἀλφάβητο δέν εἶναι θέμα παραξενιᾶς ἤ ἐλιτισμοῦ. Ἀντίθετα,θά ἔλεγα ὅτι εἶναι ζήτημα χαλαρωμένων ἀντανακλαστικῶν,τό νά μήν τόν ἐνοχλεῖ ἡ κακοποίηση πού ὑφίσταται ἡ γλῶσσα μας, ἀφοῦ μέσα ἀπό τά greeklish χάνει κάποιος ἐντελῶς τήν ἐπαφή μέ τις ρίζες, ἄρα καί τήν οὐσία τῶν λέξεων τῆς ἑλληνικῆς. Τώρα πού ἡ κυβέρνηση ξεπουλάει κάθε τί ἐθνικό, ἄς μήν τήν βοηθᾶμε ἀπό ἐπιπολαιότητα καί κακῶς ἐννοούμενη εὐκολία στό ἔργο της.
Υ.Γ: Ἡ βίαιη καί χωρίς καμμία ἐπιστημονική τεκμηρίωση κατάργηση τοῦ πολυτονικοῦ τρόπου γραφῆς τῆς ἑλληνικῆς ἀποτελεῖ μιάν ἀκόμα σκοτεινή καί πονεμένη ἱστορία...

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

"ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ" - σκην. ΑΚΙ ΚΑΟΥΡΙΣΜΑΚΙ (2011) ("LE HAVRE" - dir. Aki Kaurismäki)

"Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται..." (Ματθ. 5,7)
Στίς κριτικές πού ἔχουν πέσει μέχρι καί σήμερα στήν ἀντίληψή μου, γίνεται ἐπανειλημμένα ἀναφορά στό αἰσιόδοξο, οὐμανιστικό μήνυμα τῆς ταινίας. 
Ἀκούγεται ἴσως παράδοξο, ἀλλά θά διαφωνήσω μέ τήν παραπάνω ἄποψη, μιά καί θεωρῶ πώς τό μήνυμα αἰσιοδοξίας, πού ἀποδίδεται κατά κόρον στήν ταινία, δέν ἀντανακλᾶ στήν κοινωνία καί στόν κόσμο πού ζοῦμε. Θεωρῶ πώς αἰσιόδοξο καί ἀποκαλυπτικό εἶναι τό χριστιανικῆς σύλληψης περιεχόμενο τῆς ταινίας, τήν στιγμή πού τό μήνυμά της εἶναι ἡ εντελῶς ἀνίκανη καί αδύναμη δομή τῆς κοινωνίας ν' ἀφουγκραστεῖ τόν ἄνθρωπο.
Ἡ ἱστορία τοῦ ἔργου περιορίζεται αὐστηρά σέ μιά μικρή σύγχρονη φτωχογειτονιά μικροαστῶν τοῦ λιμανιοῦ τῆς Χάβρης, πού ἐπιβιώνει παρά τήν ἐξαθλίωση πού "προσφέρει" ἀφειδῶς ἡ καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση.Ἡ κάμερα ἐγκλωβίζει τούς ἤρωες καί τίς ζωές τους ἐντός ἑνός σφικτοῦ, ἀπολύτως ἐλεγχόμενου κάδρου. Τά στοιχεῖα αὐτά ἐξ΄ἀρχῆς μᾶς ὑποβάλλουν αὐτό πού ἀποδεικνύεται στήν συνέχεια, πώς ὁ σκηνοθέτης θέλει νά διηγηθεῖ: μιά σύγχρονη παραβολή μέ τόν λιτό καί ἀλληγορικό τρόπο τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ εὐφυής κι εὐγενής μεσήλικας, λοῦστρος στό ἐπάγγελμα, Μαρσέλ Μάρξ, πού βλέπει τήν ζωή του, τήν δουλειά του και τούς γύρω του ὑπό τό φῶς χωρίων τοῦ Εὐαγγελίου -στά ὁποῖα ἀγαπάει ν΄ ἀναφέρεται- εἶναι αὐτός που θά ἀναλάβει τήν ἠθική εὐθύνη νά σώσει ἀπό τόν κατατρεγμό καί τήν ἀπέλαση ἕναν μικρό Ἀφρικανό λαθρομετανάστη καί μέ τήν βοήθεια τῆς ἀλληλέγγυας γειτονιᾶς του καί τοῦ εὐαισθητοποιημένου στόν ἀνθρώπινο πόνο ἀστυνομικοῦ ἐπιθεωρητή, θά καταφέρει νά τόν στείλει παράνομα στήν Ὰγγλία, γιά να συναντήσει τήν μητέρα του. Γιά τήν πράξη του αὐτή ἀθόρυβα καί ἐρήμην του θά ἐλεηθεῖ ἀπό τόν Θεό μέ τήν ξαφνική, σάν ἀπό θαῦμα, βελτίωση τῆς ὑγείας τῆς καταδικασμένης ἀπό τήν ἀρρώστεια ἀγαπημένης του γυναίκας.
Ὁ τρόπος ζωῆς τῶν ἡρώων, οἱ χῶροι πού κινοῦνται καί δροῦν, αποπνέουν θλίψη, δυστυχία καί σκληρότητα καί μεταφέρουν ὡς μήνυμα σέ μᾶς τούς θεατές, τό τρίτο μάτι πού τούς παρακολουθεῖ, τήν ἀπίστευτα μελαγχολική καί μουντή ἀτμόσφαιρα τοῦ κόσμου στόν ὁποῖον βρίσκονται. Ὡστόσο ἐκεῖνοι δέν ἐπιδεικνύουν κανένα συναίσθημα παραίτησης. Εἶναι οἱ πλέον ταπεινοί, οἱ πλέον ἀσήμαντοι, ἀλλά ἔχοντας ὡς κινητήρια δύναμή τους τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον τους, δέν σταματοῦν νά ἔχουν ψυχή φωτεινή, αἰσιόδοξη, δραστήρια μέσα στόν ζοφερό κόσμο πού τούς περιβάλλει. Ἔτσι γίνονται οἱ ἔσχατοι πού ἔσονται πρῶτοι.
Ρήσεις καί ντιρρήσεις: Θεωρ πολύ ξιόλογη τήν κριτική πού διάβασα στόν στότοπο Movies For The Masses.

Δεν υπάρχουν σχόλια: